Қаз
Мәтіндер
А.Линдгрен. Балақай және шатырда тұратын Карлсон
Стокгольм қаласында, кәдімгі көшеде, кәдімгі үйде Свантесон есімді қарапайым швед отбасы тұрады. Бұл отбасы ең қарапайым әкеден, ең қарапайым анадан және ең қарапайым үш жігіттен – Бо́ссе, Бе́тан және Балақайдан тұрады.
– Мен, тіпті де ең қарапайым бала емеспін, – деді Балақай.
Мұнысы, әрине, өтірік. Жер бетінде құлағы кір-кір болып, шалбарының тізесі жалбырап жүретін жеті жасар, көк көз бала қаншама, ендеше күмәнданатын түгі жоқ. Балақай – кәдімгі-ақ бала.
Боссе он бес жаста, ол мектеп тақтасының алдынан гөрі, футбол қақпасында тұрғанды ұнатады, ендеше – ол да қарапайым ғана бала.
Бетан он төрт жаста, оның бұрымдары да өзге қарапайым қыздардікі секілді, аумай қалған.
В городе Стокгольме на самой обыкновенной улице в самом обыкновенном доме живёт самая обыкновенная шведская семья по фамилии Свантесон. Семья эта состоит из самого обыкновенного папы, самой обыкновенной мамы и трёх самых обыкновенных ребят – Бо́ссе, Бе́тан и Малыша.
– Я вовсе не самый обыкновенный малыш, – говорит Малыш.
Но это, конечно, неправда. Ведь на свете столько мальчишек, которым семь лет, у которых голубые глаза, немытые уши и разорванные на коленках штанишки, что сомневаться тут нечего: Малыш – самый обыкновенный мальчик.
Боссе пятнадцать лет, и он с большей охотой стоит в футбольных воротах, чем у школьной доски, а значит – он тоже самый обыкновенный мальчик.
Бетан четырнадцать лет, и у неё косы точь‑в‑точь такие же, как у других самых обыкновенных девочек.
Жабу
