Қаз
Мәтіндер
Джек Лондон. Ақ азу
– Генри, біздің қанша итіміз бар?
– Алты.
– Жарайды, Генри... – деп Билл өз сөзін салмақты ету үшін үзіп-үзіп сөйледі. – Сонымен, біздің итіміз алтау. Мен қапшықтан алты балық алдым. Әр итке бір балықтан беріп едім, Генри-ау, маған бір балық жетпей қалды ғой.
– Қате санағансың ғой!
– Біздің итіміз алтау, – деп қайталады Билл. – Мен алты балық алдым. Бірқұлаққа балық жетпей қалды. Мен қайтып келіп, қаптан тағы бір балық алдым.
– Біздің барлығы алты ит қой, – деді Генри.
– Генри, – деді Билл, – мен барлығы бірдей ит деп айта алмаймын, бірақ жетеуі бір-бір балықтан алды.
Генри шайнап отырған тамағын қоя қойып, оттың әр жағындағы иттерге қарап, оларды санап шықты.
– Олар алтау ғой, – деді ол.
– Мен оның біреуі қардың үстімен жүгіріп бара жатқанын көрдім, – деді Билл. – Олар жетеу болған.
Генри оның бетіне қадала қарап:
– Білесің бе, Билл, мына саяхатымыз аяқталғанда, мен шексіз қуанатын боламын, – деді.
– Сколько у нас собак, Генри?
– Шесть.
– Хорошо, Генри… – Билл на минуту остановился как бы для того, чтобы придать своим словам еще больше веса. – Так, у нас шесть собак, и я взял из мешка шесть рыбин. Я дал каждой собаке по рыбе и… Генри, одной рыбы мне не хватило!
– Ты ошибся в счете!
– У нас шесть собак, - повторил Билл. – И я взял шесть рыбин, но Одноухий остался без рыбы. Я вернулся и взял из мешка еще одну рыбу.
– У нас только шесть собак, – сказал Генри.
– Генри, – продолжал Билл, – я не говорю, что это все были собаки, но получили по рыбе семеро.
Генри перестал есть и через огонь пересчитал глазами собак.
– Их только шесть, – сказал он.
– Я видел, как одна убегала по снегу, – сказал Билл. – Их было семь.
Генри соболезнующе посмотрел на него.
– Знаешь, Билл, я буду очень рад, когда это путешествие закончится.
Жабу
