Қаз
Мәтіндер
Джек Лондон. Ақ азу
– Меніңше, сен мүлде үрейленіп отырсын, – деді Генри.
– Генри...
Билл трубкасын баяу сорды да, сөзін жалғастырды:
– Ол екеумізден гөрі бақыттырақ деп ойлаймын. Ол өздері үстінде отырған жәшікті саусағымен нұсқады.
– Екеуіміз өлген кезде біздің өлігімізді ит жемеу үшін, ең болмаса, денеміздің үстінде бір үйінді тас жатса да, жақсы болар еді.
– Бірақ біздің ағайынымыз да, ақшамыз да жоқ, - деп қарсы сөйледі Генри. – Екеуміздің қай-қайсымызды да айтулы жерлеу күтіп тұрған жоқ.
– Генри, мен бір нәрсеге түсіне алмаймын, өз жерінде лорд, болмаса сол қатарлы кісі болған, тамақтан да, үйден де мұқтаждық көрмеген адамға осының не керегі бар еді, дүниенің осы бір түкпіріне келуге оны не мәжбүрледі екен?
– Ол үйінде болған болса, әбден қартайғанша өмір сүрер еді, -деп қуаттап сөйледі Генри.
Билл бірдеңе деуге аузын аша беріп еді, бірақ ештеңе айтпай, жан-жақтан қаумалаған қараңғылыққа көз салды. Бірдеңе ажырату мүмкін емес еді, тек шоқтай жарқыраған екі көз ғана көрінеді.
Генри басымен екінші, үшінші қос көзді көрсетті. Жарқыраған көздері бұлардың қосынын шеңбер етіп қоршап алды. Ауық-ауық кейбір қос көзі қозғалып, жоқ болып кетеді де, бір секундтан кейін қайта пайда болады.
– А мне все таки кажется, что ты немного того… сбрендил, – произнес Генри.
– Генри…
Он медленно затянулся, прежде чем продолжать.
– Я думаю о том, насколько он счастливее нас с тобой. Он ткнул большим пальцем в ящик, на котором они сидели.
– Когда мы умрем, – продолжал он, – это будет счастьем, если найдется достаточно камней, чтобы наши трупы не достались собакам.
– Но ведь у нас нет ни друзей, ни денег, ни многого другого, что было у него, – возразил Генри. – Вряд ли кто-нибудь из нас может рассчитывать на пышные похороны.
– Не понимаю я, Генри, что могло заставить вот этого человека, который у себя на родине был лордом или чем то вроде этого и никогда не нуждался ни в пище, ни в крове, – что могло заставить его сунуться в этот Богом забытый край!
– Он мог бы дожить до глубокой старости, если бы остался дома, – согласился Генри.
Билл открыл рот, чтобы заговорить, но ничего не сказал и устремил глаза в темноту, теснившую их со всех сторон. В ней нельзя было различить никаких очертаний, и только видна была пара глаз, блестевших, как горящие уголья.
Генри кивком головы указал на вторую пару глаз, затем и на третью. Эти сверкавшие глаза кольцами опоясывали стоянку. Временами какая-нибудь пара глаз двигалась и исчезала, но тотчас же появлялась вновь.
Жабу
