Қаз
Мәтіндер
А.Беляев. Адам-амфибия
Ихтиандр ентіге тыныстай теңіз жағалауымен жүгіріп келеді. Әлгі қаладан құтылысымен-ақ, ол жолдан кілт бұрылып, тура теңізге қарай тартқан. Ол жағадағы жартастың біріне барып жасырынған да, жан-жағына бір қарап алып, тез-тез шешініп, киімдерін тас арасына тықты, сосын теңізге қарай жүгіріп барып, суға қойып кеп кетті.
Соншалық қалжырағанына қарамастан, ол, сірә, бұрын-соңды тап қазіргідей екпіндей жүзіп көрмеген шығар-ақ. Балықтар бұдан шошып, тым-тырақай қашып жатты. Қаладан бірнеше мильдей қашықтаған соң ғана, Ихтиандр су бетіне таяу көтерілді де, жағалауды жағалай жүзді. Мұнда ол өзін үйіндегідей сезінетін. Су астындағы әр тас, әр шұңқырға шейін оған таныс. Міне, мына тұста құмды қайраңға жабысып, «үйкүшік» аталған қамбалалар өмір сүреді, одан әріректе бұтақтарымен ұсақ қызылқанат балықтарды жасырып, қызыл түсті маржан талдары өсіп тұр. Мына бір суға батқан балықшылар қайығын екі бірдей сегізаяқ мекен еткен, жуырда олардың жаңа ұрпақтары пайда болды. Әне бір сұр тастардың астында шаяндар өмір сүреді. Ихтиандр сағаттар бойы солардың тірлігін қызықтаудан жалықпайтын. Ол солардың жем іздеп шығып жеңіске жеткен шақтарын да, керісінше, сегізаяқтар шабуылына тап келіп, тырнақтарынан айырылған, яғни жеңіліс тапқан кездерін де білетін. Ал жағаға таяу жартастарда устрица қауашақтары қаптап жатыр еді.
Шығанаққа таянған кезде Ихтиандр судан басын шығарып, айналасына көз тастады. Ол толқындар арасында асыр салып жарысып ойнап жүрген дельфиндер тобын көрді де, даусын ұзақ соза қатты айқайлады. Соған жауап ретінде алпамсадай дельфин қатты пысқырды да, досына қарай шапшаңдата жүзді, оның жылтыраған жон арқасы толқыннан бір көрініп, бір батып, заулап келе жатты.
Ихтиандр, задыхаясь, бежал вдоль берега моря. Вырвавшись из этого страшного города, он круто свернул с дороги и направился прямо к морю. Он укрылся между прибрежными камнями, огляделся, быстро разделся, спрятал в камнях костюм, побежал к морю и бросился в воду.
Несмотря на усталость, никогда он еще не плыл так стремительно. Рыбы в испуге шарахались от него. Только отплыв несколько миль от города, Ихтиандр поднялся ближе к поверхности и поплыл вблизи берега. Здесь он уже чувствовал себя дома. Каждый подводный камень, каждая выемка в морском дне были ему знакомы. Вот здесь, распластавшись на песчаном дне, живут домоседы ‑камбалы, дальше растут красные коралловые кусты, укрывающие в своих ветвях мелких красноперых рыбок. В этой затонувшей рыбачьей барке обосновались два семейства спрутов, у них недавно вывелись детеныши. Под серыми камнями водятся крабы. Ихтиандр любил часами наблюдать их жизнь. Он знал их маленькие радости удачной охоты и их горести – потерю клешни или нападение осьминога. А у прибрежных скал было много устричных раковин.
Наконец, уже недалеко от залива, Ихтиандр поднял голову над поверхностью воды. Он увидел стаю дельфинов, резвившихся среди волн, и громко, протяжно крикнул. Большой дельфин весело фыркнул в ответ и быстро поплыл к своему другу, ныряя и вновь показывая над волнами свою черную лоснящуюся спину.
Жабу
