Қаз
Мәтіндер
Астрид Линдгрен. Балақай және шатырда тұратын Карлсон
– Анау шатырда сенің суреттерің көп пе? - деп сұрады ол.
– Бірнеше мың. Мен қолым боста сурет салам ғой. Кішкентай әтештер мен құстардың және түрлі әдемі заттардың суретін салуға әуеспін. Ал әтешке келгенде, мен әлемдегі ең мықты суретшімін, – деді де, Карлсон әдемі шұғыл бұрылыс жасап, Балақайдын қасына қона кетті.
– Сен шын айтасың ба?! – деп таңырқады Балақай.
– Сенімен бірге шатырға көтерілуіме бола ма? Сенің үйіңді, бу машиналарыңды, суреттеріңді көргім келеді!..
- Әрине, болады, тіпті айтпасаң да түсінікті. Сен кұрметті қонағым боласың... бірақ кейін бір реті келгенде, – деді Карлсон.
– А у тебя там на крыше много картин? – спросил он.
– Несколько тысяч. Ведь я сам рисую в свободное время. Я рисую маленьких петухов и птиц и другие красивые вещи. Я лучший в мире рисовальщик петухов, – сказал Карлсон и, сделав изящный разворот, приземлился на пол рядом с Малышом.
– Что ты говоришь! – удивился Малыш. – А нельзя ли мне подняться с тобой на крышу? Мне так хочется увидеть твой дом, твои паровые машины и твои картины!..
– Конечно, можно, – ответил Карлсон, – само собой разумеется. Ты будешь дорогим гостем… как‑нибудь в другой раз.
Жабу
