Қаз
Мәтіндер
Ы.Алтынсарин. Бір уыс мақта
– Бiр кiшкентай қыз әкесiнiң шапанын жамап отыр екен. Әжесі қасына отырып, ақыл айтты:
– Балам, дүниедегi жаратылған жанды-жансыздардың ешқайсысының керексiз болып, жерде қалатыны болмайды.
Сол сөздi айтып отырғанда, қыз киiмiн жамап болып, жердегi мақтаның қиқымын терезеден далаға тастады:
– Әже, осы қиқымның еш нәрсеге керегi болмас, – деді.
Әжесі:
– Балам, бұл да жерде қалмайды, – дедi.
Әжесімен сөйлесіп жатқанда, қыз кенет терезеге қарады.
Ол мақтаның қиқымын желдің қалай алып кеткенін және торғайдың кішкене қиқымды қуып, тұмсығымен тiстеп алып ұшып кеткенін көрді.
Қыз әжесінен:
– Манағы мақтаның қиқымын бiр торғай алып кеттi, оны неғылады? – деп сұрады. Әжесi айтты:
– Көрдiң бе, балам, манағы айтқан сөздiң келгенiн. Ол кiшкентай мақтаны торғай ұясына төсеп, жас балапандарына мамық етедi.
Одна маленькая девочка чинила чапан своего отца. Бабушка подсела к ней и стала поучать ее:
– Дитя мое, из всевозможных предметов в мире нет таких, которые не были бы пригодны для чего-нибудь, и они зря валяться на земле не будут. Когда она говорила эти слова, девочка, закончив починку одежды, выбросила из окна на двор клочки ваты с пола, сказав:
– Бабушка, эти клочки, пожалуй, ни на что не будут годны.
– Дитя мое, и эти тоже зря не пропадут, – сказала бабушка.
Разговаривая с бабушкой, девочка вдруг посмотрела в окно. Она увидела, как ветер уносил клочки ваты и как один воробей погнался за маленьким клочком, схватил его клювом и улетел.
– Один воробей унес тот клочок ваты, что он с ним будет делать? — спросила девочка у бабушки.
– Вот видишь, дитя, как тут же подтвердились мои слова. Он устилает маленькой ватой воробьинное гнездо, чтобы его маленьким деткам было мягко, – ответила мать.
Жабу
