Мәтіндер

Ы.Алтынсарин. Бір уыс мақта

Бiр кiшкентай қыз әкесiнiң шапанын жамап отыр екен. Әжесі қасына отырып, ақыл айтты:

Балам, дүниедегi жаратылған жанды-жансыздардың ешқайсысының керексiз болып, жерде қалатыны болмайды.

Сол сөздi айтып отырғанда, қыз киiмiн жамап болып, жердегi мақтаның қиқымын терезеден далаға тастады:

Әже, осы қиқымның еш нәрсеге керегi болмас, деді.

Әжесі:

Балам,  бұл да жерде қалмайды, дедi.

Әжесімен сөйлесіп жатқанда, қыз кенет терезеге қарады.

Ол мақтаның қиқымын желдің қалай алып кеткенін және торғайдың кішкене қиқымды қуып, тұмсығымен тiстеп алып ұшып кеткенін көрді.

Қыз әжесінен:

Манағы мақтаның қиқымын бiр торғай алып кеттi, оны неғылады? деп сұрады. Әжесi айтты:

Көрдiң бе, балам, манағы айтқан сөздiң келгенiн. Ол кiшкентай мақтаны торғай ұясына төсеп, жас балапандарына мамық етедi.

Одна маленькая девочка чинила чапан своего отца. Бабушка подсела к ней и стала поучать ее:

Дитя мое, из всевозможных предметов в мире нет таких, которые не были бы пригодны для чего-нибудь, и они зря валяться на земле не будут. Когда она говорила эти слова, девочка, закончив починку одежды, выбросила из окна на двор клочки ваты с пола, сказав:

Бабушка, эти клочки, пожалуй, ни на что не будут годны.

Дитя мое, и эти тоже зря не пропадут, сказала бабушка.

Разговаривая с бабушкой, девочка вдруг посмотрела в окно. Она увидела, как ветер уносил клочки ваты и как один воробей погнался за маленьким клочком, схватил его клювом и улетел.

Один воробей унес тот клочок ваты, что он с ним будет делать? спросила девочка у бабушки.

Вот видишь, дитя, как тут же подтвердились мои слова. Он устилает маленькой ватой воробьинное гнездо, чтобы его маленьким деткам было мягко, ответила мать.